Lohnsteuer (Podatek PIT 4)

Podatek od wynagrodzeń: definicja

Podatek od wynagrodzeń to zaliczka na podatek dochodowy, którą pracodawca płaci w imieniu swojego pracownika i która jest należna od świadczeń pieniężnych i rzeczowych. Podatek od wynagrodzeń jest zatem podatkiem bezpośrednim, nakładanym na dochód z pracy. Wraz ze składkami na ubezpieczenie społeczne pracownika, podatek od wynagrodzeń stanowi różnicę między wynagrodzeniem brutto i netto i jest obliczany na podstawie różnych cech, które są obecnie obowiązkowo rejestrowane elektronicznie w ELStAM (Elektronische Lohnsteuerabzugsmerkmale – elektroniczne cechy odliczenia podatku od wynagrodzeń).

Następujące cechy pracownika są istotne dla podatku dochodowego:

  • klasa podatkowa,

  • dodatek na dziecko,

  • kwota wolna od podatku i kwota dodatkowa,

  • składki na prywatne ubezpieczenie zdrowotne i pielęgnacyjne,

  • przynależność kościelna.

Pracodawca jest zawsze odpowiedzialny za prawidłowe odprowadzanie podatku dochodowego i może zostać pociągnięty do odpowiedzialności za jego niedopłatę. Stawka podatku od wynagrodzeń jest progresywna, co oznacza, że im więcej zarabia pracownik, tym wyższy procent podatku od wynagrodzeń. Jeśli jednak pracownik zarabia tylko minimum, wynagrodzenie to jest zwolnione z podatku od wynagrodzeń.

Pracodawca oblicza podatek od wynagrodzenia na podstawie informacji zawartych na elektronicznej karcie podatkowej. Tutaj cechy osobiste, takie jak stan cywilny, są rejestrowane za pomocą klas podatku od wynagrodzeń i brane pod uwagę przy obliczaniu podatku od wynagrodzeń. Pracodawca płaci należny podatek od wynagrodzeń z góry. Obniżające podatek ulgi podatkowe lub wydatki związane z dochodami są wnioskowane dopiero później – w tak zwanym rocznym wyrównaniu podatku od wynagrodzeń. Aby to zrobić, pracownik po prostu składa zeznanie podatkowe za poprzedni rok. W ten sposób można odzyskać część zapłaconego podatku od wynagrodzeń, ponieważ zeznanie podatkowe oblicza roczną kwotę podatku w taki sposób, że odpowiada ona podatkowi dochodowemu od otrzymanego wynagrodzenia.

Klasy podatku dochodowego

Klasa podatku dochodowego I

Klasa I podatku od wynagrodzeń jest najbardziej powszechną klasą podatku od wynagrodzeń dla osób samotnych i singli pozostających w stosunku pracy. Obejmuje ona wszystkich pracowników, którzy podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W przypadku par żyjących w niezarejestrowanym związku partnerskim, również obowiązuje klasa podatkowa I. Osoby rozwiedzione, w trwałej separacji lub owdowiałe są także przypisywane do I klasy podatkowej.

II klasa podatku dochodowego

Ta klasa podatku dochodowego dotyczy osób, które są samotnymi rodzicami po separacji, rozwodzie lub śmierci partnera i które nie mają innego opiekuna prawnego, mieszkającego w gospodarstwie domowym. Dla osób samotnie wychowujących dzieci II klasa podatkowa oznacza ulgę podatkową, ponieważ mogą one skorzystać z dodatkowej kwoty wolnej od podatku. Wniosek o przyznanie ulgi musi zostać złożony osobno przez osobę samotnie wychowującą dziecko w urzędzie skarbowym. Z chwilą ustania podstawy do skorzystania z ulgi, np. w związku z zawarciem nowego związku partnerskiego, osoba taka musi ponownie przejść do innej klasy podatkowej.

III klasa podatku dochodowego

Małżeństwa i osoby w zarejestrowanych związkach partnerskich są zgrupowane w tej klasie podatku od wynagrodzeń. W takim przypadku III klasa podatkowa ma zastosowanie do jednego partnera pod warunkiem, że drugi partner nie jest zatrudniony, jest samozatrudniony lub jest sklasyfikowany w V klasie podatkowej. III klasa podatkowa pozostaje w mocy w bieżącym roku kalendarzowym, nawet jeśli partner się rozstanie, rozwiedzie lub umrze. Zmiana musi jednak nastąpić w kolejnym roku. III klasa podatkowa jest odpowiednia dla partnera, który ma wyższe dochody (podział 60/40). Połączenie III i V klasy podatku dochodowego jest popularne wśród małżeństw, które są zatrudnione, a jeden z partnerów zarabia więcej niż drugi.

IV klasa podatku dochodowego

Ta klasa podatku dochodowego grupuje pary małżeńskie, które zarabiają mniej więcej tyle samo – klasyfikacja jest dokonywana automatycznie po zawarciu małżeństwa. Dodatek na dziecko w IV klasie podatkowej jest dzielony między obojga partnerów. Klasa podatkowa IV obejmuje również podklasę IV ze współczynnikiem. Ta klasa podatkowa może być stosowana po złożeniu wniosku. Klasa podatkowa IV ze współczynnikiem może być używana przez pary małżeńskie, które mają różne poziomy dochodów, ale chcą uniknąć dodatkowych płatności podatkowych, wynikających ze zmiany na kombinację III/V.

V klasa podatkowa

V klasa podatkowa jest możliwa wyłącznie dla partnerów pozostających w związku małżeńskim – i tylko w połączeniu z III klasą podatkową współmałżonka. Ulgi podatkowe są zarezerwowane dla partnera w III klasie podatkowej. Wspólnie oszacowany dochód partnerów skutkuje większą kwotą pozostającą w miesięcznym, bezpośrednim odliczeniu od podatku od wynagrodzeń niż w przypadku kombinacji IV/IV klasy podatku od wynagrodzeń. Nie należy jednak oczekiwać oszczędności podatkowych w wyrównaniu podatku od wynagrodzeń lub zeznaniu podatkowym, a wręcz przeciwnie, raczej dodatkowej płatności.

VI klasa podatku od wynagrodzeń

Pracownicy zatrudnieni na kilku etatach są grupowani w VI klasie podatkowej. Jest to klasa podatkowa z najniższymi ulgami podatkowymi i najwyższymi odliczeniami. W VI klasie podatkowej nie ma ani ulgi podstawowej, ani ulgi na dziecko. Druga praca z niższym dochodem powinna być umieszczona w tej klasie podatkowej.

Dla pracodawców: rejestracja podatku od wynagrodzeń

Podatek od wynagrodzeń musi zostać zarejestrowany i opłacony przez pracodawcę w urzędzie właściwym dla siedziby firmy – najpóźniej do 10. dnia następnego miesiąca. Rejestracja jest wymagana, gdy pracodawca przekazał wynagrodzenie pracownikom, ale urzędy dopuszczają wspomniane dziesięciodniowe przedłużenie. W zależności od kwoty podatku od wynagrodzeń zapłaconego w poprzednim roku, podatek od wynagrodzeń może być również zadeklarowany i zapłacony za dłuższy okres:

  • nie więcej niż 1.080 euro: rok kalendarzowy,

  • od 1 080 do 5 000 euro: kwartał,

  • od 5 000 euro: miesiąc.

Nasza kancelaria zajmuje się składaniem deklaracji Lohnsteueranmeldung dla firm. W tej sprawie prosimy o kontakt telefoniczny 690 028 326 bądź mailowy: Krystian.muszalik@baums.pl

Deklaracje VAT

Czym dokładnie jest deklaracja zaliczkowa na podatek VAT?

Deklaracja zaliczkowa na podatek VAT (UStVA) to sporządzane samodzielnie przez przedsiębiorców zestawienie zapłaconych i otrzymanych w danym okresie podatków obrotowych. Zawiera ona sumę podatku naliczonego zapłaconego dostawcom oraz sumę podatku VAT otrzymanego od klientów. Różnica pomiędzy tymi dwiema kwotami stanowi tzw. podatek VAT do zapłaty.

Taki podatek do zapłaty może być dodatni lub ujemny. Jeśli podatek do zapłaty jest dodatni, suma otrzymanego podatku VAT jest większa niż suma zapłaconego podatku naliczonego. Różnica musi zostać wpłacona do urzędu skarbowego. Jeśli podatek do zapłaty jest ujemny, urząd skarbowy zwraca różnicę. Deklaracja VAT musi zostać złożona do właściwego urzędu skarbowego w określonych terminach.

Kto musi złożyć zaliczkową deklarację VAT?

Firmy, osoby samozatrudnione i, z kilkoma wyjątkami, freelancerzy są zobowiązani do zapłaty podatku VAT od pierwszego dnia swojej działalności (§ 1 ust. 1 UStG). Dotyczy to wszystkich odpłatnych dostaw i innych usług. Dotyczy to:

  • korporacji,

  • spółek osobowych,

  • osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą,

  • freelancerów (należy pamiętać o wyjątkach, takich jak zawody medyczne, patrz poniżej).

Wszystkie wymienione formy prawne muszą wykazywać podatek VAT na swoich fakturach i regularnie składać zaliczki do urzędu skarbowego. Istnieje tylko kilka wyjątków od tej podstawowej zasady.

Kto nie musi składać zaliczkowej deklaracji VAT?

Jeśli zobowiązanie podatkowe wynosi mniej niż 1000 euro w poprzednim roku, nie trzeba składać w urzędzie skarbowym zaliczkowej deklaracji VAT. Niektórzy freelancerzy (np. wykonujący zawody związane z ochroną zdrowia – lekarze, dentyści, fizjoterapeuci i osoby wykonujące zawody niemedyczne) zasadniczo nie muszą wykazywać podatku VAT na swoich fakturach ani składać zaliczkowej deklaracji VAT. Kolejny wyjątek dotyczy małych przedsiębiorców.

Jakiego terminu należy przestrzegać przy składaniu zaliczkowej deklaracji VAT?

Deklarację należy zawsze złożyć we właściwym urzędzie skarbowym nie później niż 10. dnia miesiąca następującego po terminie złożenia deklaracji zaliczkowej (§ 18 UStG). Jeśli 10. dzień następnego miesiąca wypada w weekend lub dzień ustawowo wolny od pracy, deklarację zaliczkową można złożyć następnego dnia roboczego. To, czy deklaracja zaliczkowa musi być składana miesięcznie czy kwartalnie, zależy od zobowiązania podatkowego za poprzedni rok kalendarzowy.

Konsekwencje niezłożenia zaliczkowej deklaracji VAT w terminie

W przypadku nieterminowego złożenia lub niezłożenia deklaracji zaliczkowej należy liczyć się z dopłatą za zwłokę w wysokości do 10% kwoty płatności, jednak nie większą niż 25.000 euro. Jeśli kwota płatności nie zostanie przekazana do urzędu skarbowego w terminie, może on naliczyć 1% kwoty płatności za każdy miesiąc, który upłynął przed opóźnieniem płatności. Ta opłata karna jest również nazywana dopłatą za zwłokę.

Nasza kancelaria oferuje usługę składania deklaracji VAT w Niemieckim Urzędzie Skarbowym. W przypadku zainteresowania prosimy o kontakt telefoniczny 690 028 326 lub @ Krystian.muszalik@baums.pl

Jesteśmy stale do Państwa dyspozycji.

Freistellungsbescheinigung

Aby ograniczyć nielegalne zatrudnienie w branży budowlanej, w 2002 r. wprowadzono podatek budowlany. Od tego czasu klienci projektu budowlanego muszą potrącić 15% kwoty faktury i wpłacić ją do urzędu skarbowego. Jeśli spełnione są określone warunki, wykonawcy budowlani mogą ubiegać się o certyfikat zwolnienia z urzędu skarbowego – Freistellungsbescheinigung.

Co to jest zaświadczenie o zwolnieniu Freistellungsbescheinigung (§ 48b EStG)?
Jeżeli wykonawca robót budowlanych przedłoży zleceniodawcy zaświadczenie o zwolnieniu z podatku od robót budowlanych, ma on prawo do tego, aby zleceniodawca wypłacił mu uzgodnioną wcześniej kwotę bez potrącania podatku od robót budowlanych.

Jeżeli wykonawca nie złożył wniosku o wydanie zaświadczenia o zwolnieniu z podatku lub nie uzyskał zgody właściwego organu podatkowego, podatek budowlany w wysokości 15% musi zostać potrącony z kwoty faktury i odprowadzony do urzędu skarbowego (§ 48d EStG). Jeśli urząd skarbowy nie może stwierdzić otrzymania płatności, odpowiedzialność ponosi wykonawca, a nie klient.

Pobór podatku budowlanego u źródła bez zaświadczenia o zwolnieniu
Zaświadczenie o zwolnieniu z urzędu skarbowego zwalnia przedsiębiorcę budowlanego z podatku u źródła. Jeśli takie zaświadczenie jest dostępne, wykonawca budowlany na zlecenie właściciela otrzymuje pełną uzgodnioną kwotę faktury netto.

Bez zaświadczenia o zwolnieniu fakty wyglądałyby następująco. Właściciel budynku zleca wykonawcy budowlanemu wzniesienie konstrukcji. Strony uzgadniają kwotę 100.000 euro (kwota netto) jako kwotę faktury końcowej. Klient płaci wykonawcy 85.000 euro. Potrąca 15.000 euro (15%) jako podatek u źródła od robót budowlanych. Wpłaca je do właściwego urzędu skarbowego.

Firma budowlana musi skorzystać z oficjalnie określonego formularza, aby zadeklarować i zapłacić podatek budowlany. Zarejestrowany podatek budowlany należy wpłacić do urzędu skarbowego najpóźniej do 10. dnia następnego miesiąca. Kolejny miesiąc odnosi się do czasu, w którym faktura wykonawcy budowlanego została opłacona przez właściciela budynku.

Nawiasem mówiąc, obowiązek zapłaty podatku u źródła istnieje tylko wtedy, gdy budynek znajduje się w Niemczech, a klient jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów o podatku VAT. Dotyczy to również sytuacji, gdy budowana nieruchomość ma zostać wynajęta po zakończeniu budowy. W przypadku późniejszego zasiedlenia przez właściciela, przepisy ustawy o podatku od potrąceń budowlanych nie mają zastosowania.
Nasza kancelaria zajmuje się zarówno wnioskowaniem o uzyskanie zaświadczenia Freistellungsbescheinigung, jak i ewentualnym ubieganiem się o zwrot potrąconego wcześniej podatku.